Vierhonderd rondjes Lemans
Le Mans werd in 2016 voor de 84ste keer gehouden. Het veld bestond uit een record aantal van 60 teams, 180 coureurs en 27 nationaliteiten. Een mondiaal spektakel van formaat. Er deed zelfs iemand mee zonder armen en benen! Tijdens de 24 uren leggen de coureurs bijna vierhonderd ronden af. Dat doen ze met drie coureurs per team en een crew van mannen en vrouwen. Wagens in de GT klasse zijn “straatauto’s” van Ferrari, Porsche en Ford met zwaar opgevoerde motoren terwijl de LM P1 en LM P2 wagens een soort rijdende laboratoria zijn van de fabrikanten Porsche, Audi, Toyota en Nissan.
Le Mans is een sport evenement vergelijkbaar met Paris Roubaix of de Tour de France. Het hoort absoluut thuis in de grote lijstjes. La Sarthe, zoals het Le Mans circuit wordt genoemd, is ruim dertien kilometer lang. De racebaan is voor de helft een afgesloten circuit en voor de helft een N-weg. Het geldt als één van de langste racebanen ter wereld. Op het snelste punt van het circuit worden snelheden van wel 325 km/h bereikt. Le Mans is een typisch Frans festijn waar lokale inwoners (jong & oud) uit de gelijknamige 
stad een prominente rol spelen. Ze bakken wafels, braden bokworsten of scheuren kaartjes. En dan is er het publiek. Je vindt er carnavaleske figuren in konijnenpakken, Hollanders met oranje pruiken, in oranje overalls, Engelse “chaps” met geruite pet of gewoon gezinnen en autogekkies.
Hoe de Le Mans ervaring begon te leven.
Zaterdagavond, de mussen vallen van het dak en het is de dag na de euforische overwinning van Nederland – Spanje op het WK van Brazilie. Ik zit met een paar vrienden op een terras aan een koud pilsje in het avondschemer. Ik neem een slok van mijn biertje en begin vol enthousiasme te vertellen over de 82ste editie van de 24 uren van Le Mans; de race is zaterdagmiddag om vier uur van start gegaan en nog volop bezig als wij buiten op terras zitten. Eén van mijn vrienden, Richard, heeft de start ook gezien. Hij begint te vertellen; “Het was één grote chaos en ik zag dat een racewagen van Toyota tamelijk onhandig crashte. De coureur zorgde voor een giga ravage. Niemand mankeerde wat en gek genoeg kon die Toyota zwaar beschadigd als een driewieler terug naar de pitbox rijden!” Een paar uur later rijdt diezelfde Toyota gerepareerd en wel weer z’n rondjes op de baan. We zijn het er over eens dat dit een knappe prestatie is.
Camping Expo
Precies een jaar later komen we op vrijdagavond, een dag voor de 24 uren van Le Mans, aan op camping Expo. Het terrein is volgepakt met tenten, caravans en campers. Tot en met een week voor de race poepen en piesen hier heilige Franse koeien. Nu staat het bezaaid met glimmend blik van Denen en Britten olie te zweten en naar benzine te meuren. Je vindt allerlei automerken op de camping, denk aan: Aston Martin, Porsche, Ferrari, Lotus & Radical. Je kan het zo gek niet bedenken of het staat er. Als onze nieuwe aangeschoten Britse camping buren onder het genot van barbeque vlees de nota opmaken komen ze tot aparte waarden. De Britten roepen allerlei bedragen door elkaar; “FourteeToo, FourteeAight, One aighteen…No, chap! Almost a billion pounds.”. Het leek wel een bieding bij veilinghuis Southeby’s. De rekensom die de Britten op de vrijdag namiddag doen over het “roest” was wellicht wat gechargeerd maar het staat vast dat Camping Expo een openluchtmuseum inclusief slaapplaats betreft.
Tot en met een week voor de race poepen en piesen hier heilige Franse koeien. Nu staat het bezaaid met glimmend blik van Denen en Britten olie te zweten en naar benzine te meuren.
Drie keer de avond vierdaagse in 24 uren.
Als toeschouwer op Le Mans ben je in een constante staat van angst dat je iets mist. Je bent daarom de hele dag en (of) nacht in beweging. Doordat het circuit 13 km strekt betekent dit dat er weinig kans bestaat dat je ooit op de juiste plek bent om getuige te zijn van een gedurfde pass of een beetje chaos ergens op de baan. Een tribuneplaats bij de pitstraat en start-finish is daarom geen overbodige luxe, zo ondervonden we afgelopen jaar. Je bent hier gegarandeerd van acties in de pits en bovenal getuige van het begin en het einde van de race. Le Mans is typisch zo’n evenement waar je even flink buiten je comfortzone moet gaan.
Vergelijkbaar met muziekfestivals
Het sanitair is op z’n Frans van minimale kwaliteit. En dan is er de herrie. Het is eigenlijk vergelijkbaar met de ranzigheid op muziekfestivals als Pinkpop en Lowlands. Die is aan de ene kant waanzinnig verslavend maar als je vermoeid raakt is het niet om aan te horen. Je moet je voorstellen dat er met zestig auto’s op de baan praktisch geen moment rust is op het circuit. Een paar goede gehoorbeschermers zijn daarom essentieel. Het circuit La Sarthe heeft tientallen fraaie bochten en honderden unieke gezichtspunten waar je een goed overzicht hebt over de baan en de gevechten tussen de verschillende bolides. Bij de start zit je bijvoorbeeld op een overvolle tribune met duizenden juichende fans. Na een uurtje stroomt de menigte van de tribune als een mierenkolonie leeg en verspreidt zich naar andere plekken langs de baan, zoals het reuzenrad, het muziekpodium of een afgelegen bocht zoals Mulsanne of Playstation. Dit verschijnsel gaat onophoudelijk door tot de late ochtend tot aan de finish op zondagmiddag.
Na een uurtje stroomt de menigte van de tribune als een mierenkolonie leeg en verspreidt zich naar andere plekken langs de baan, zoals het reuzenrad, het muziekpodium of een afgelegen bocht zoals Mulsanne of Playstation. Dit verschijnsel gaat onophoudelijk door tot de late ochtend tot aan de finish op zondagmiddag.
Een verslavende Infinite loop
Als je je telkens verplaatst naar een ander deel op het circuit merk je dat je de race steeds anders beleeft. De veranderende dagdelen en basisbehoeften zoals eten & drinken zijn hier sterk van afhankelijk. Er zijn momenten dat je even bent uitgekeken, je eet en drinkt wat, loopt een stuk om vervolgens in het gras of op de tribune een plaats in te nemen en opnieuw de race weer op te pakken. Dat ritueel doorloop je 24 uur. Erg vermoeiend maar ook erg verslavend. Je beleeft de race namelijk steeds in een ander tijdsbestek. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je voor het eten de race nog in de felle zon hebt gekeken en dat je een paar uur later na het eten de race weer oppakt als de avondschemer aankondigt, de koplampen van de wagens over het asfalt schijnen en de remschijven fel oplichten bij het aanremmen. De beleving is telkens weer anders en dat is wat het zo verslavend maakt. Daarom begrijp ik nu heel goed wat de doorgewinterde Le Mans types roepen over de eerste keer; dat is zeker niet de laatste keer.
De beleving is telkens weer anders en dat is wat het zo verslavend maakt. Daarom begrijp ik nu heel goed wat de doorgewinterde Le Mans types roepen over de eerste keer; dat is zeker niet de laatste keer.
24 uren van Le Mans in 24 beelden
De 24 uren van Le Mans in 24 beelden gevat.
